Het werk van Lopulissa neemt de toeschouwers mee terug naar de zorgeloze aard van het jong zijn, naar een tijd waarin alle mogelijkheden nog openliggen. Dit geldt zowel voor het werk zelf als voor de manier waarop het tot stand komt. De kunstenaar probeert zijn praktijk op een speelse manier te herdefiniëren, door middel van vorm en materialiteit, door verbindingen te verkennen tussen toepassing, intentie, ontwerp en vorm, en hoe ze leiden tot betekenis. Naast gelaagdheid en textuur zijn contrasten essentieel in zijn praktijk: beperkingen bepalen de betekenis van vrijheid, net zoals de zorgeloosheid van de jeugd pas gevoeld wordt als je ouder wordt.